سیستم 2-5-3 در فوتبال

آرایش 2-5-3 توسط برخی از مربیان برجسته جهان استفاده شده است. پپ گواردیولا در دوران حضورش در منچسترسیتی گهگاه از آن استفاده کرده است، از جمله در دوران قهرمانی سه گانه. در آن فصل، کار سیتی برای غلبه بر اینتر سیمونه اینزاگی در فینال لیگ قهرمانان اروپا، جایی که تیم ایتالیایی با آرایش 2-5-3 صف آرایی کرد، سخت بود.

رم به رهبری ژوزه مورینیو در همان سال با ترکیب 2-5-3 به فینال لیگ اروپا رسید. آنها قبلا بایرلورکوزن ژابی آلونسو را که به طور مرتب از این سیستم استفاده می کردند، شکست داده بودند.

رودی گارسیا همان طور که در مسترکلاس صدای مربیان توضیح داد، در طول دوران حضورش در لیون از 2-5-3 استفاده کرد. حتی دیگو سیمئونه در فصول اخیر از 2-4-4 کلاسیک خود در اتلتیکو مادرید به 2-5-3 تغییر کرده است.

اما این آنتونیو کونته بود که 2-5-3 را در دوران موفقیت آمیز خود در یوونتوس به بورس بازگرداند. او سپس این ترکیب را در دوران حضورش در اینتر، چلسی و تاتنهام به کار گرفت.

این سیستمی است که کلیشه دفاعی قدیمی خود را شکسته و بیشتر به یک مجموعه تهاجمی تبدیل شده است. در اینجا به برخی از مزایای 2-5-3 و کلیدهای اجرای موفقیت آمیز آن اشاره می کنیم.

سه نفر عقب

در ترکیب 2-5-3، سه مدافع معمولاً سه مدافع میانی سنتی هستند. این خط دفاعی کلیدی برای برتری های هنگام مالکیت توپ و هنگامی که مالک توپ نیستیم می شود.

در مالکیت توپ، سه بازیکن عقب معمولاً بار اضافی را در بازی سازی ایجاد می کنند، زیرا برای حریف سخت است که سه بازیکن را به عنوان خط اول تحت فشار قرار دهند. اگر هم این اتفاق بیفتد، دروازه بان می تواند آن را 4 در برابر 3 بسازد.

در حالت خارج از مالکیت، سه مدافع مرکزی در مرکز و بازی مستقیم حریف را محافظت می کنند. این مدافعان باید در کنار هم حرکت کنند تا در صورت لزوم کناره ها را بپوشانند.

حرکت یک مدافع میانی برای پوشاندن یک مدافع کناری با حرکت در عرض برای پوشش از دو مدافع میانی دیگر همراه است. این پوشش به خط دفاعی اعتماد به نفس می‌دهد تا حرکات دفاعی تهاجمی انجام دهد، زیرا می‌داند که از پشت سر محافظت دارند.

وجود مدافعان کناری نیز به 2-5-3 یک شخصیت دفاعی می بخشد. مدافعان کناری می توانند برای کمک به پوشش مدافعان میانی و همچنین کاهش فضا برای استفاده حریف در اطراف خط عمل کنند.

به این ترتیب، سیستم می تواند به یک بلوک پرس 2-4-4 تبدیل شود و از ضد حملات احتمالی حریف محافظت کند. این با پر کردن فضا در مستقیم ترین مسیر به سمت هدف و همچنین داشتن اضافه بار دفاعی به دست می آید.

مدافعان یا بال های کناری

نقش مدافعان کناری در یک 2-5-3 مهم است و با توجه به موقعیت آنها به جلو تعیین می شود.

مدافعان کناری بالاتر می توانند تقریباً مانند وینگرها شوند و به 2-5-3 شخصیت تهاجمی تری بدهند. این می تواند باعث شود که حریف عمیق شود و در کناره هافبک های حریف فضا ایجاد کند.

اگر مدافعان کناری عمیق بمانند، با ایجاد یک خط پنج تایی با مدافعان میانی، می‌تواند به حریف فضایی برای بازی در جلو (پایین) بدهد.

تفاوت بین 2-5-3 تهاجمی، که در آن مدافعان کناری بالا بازی می کنند، و 2-5-3 دفاعی که در آن مدافعان کناری بدون اینکه ابتکار عمل را در دست بگیرند، عمیق تر بنشینند، تفاوت وجود دارد.

در بازی مدرن، مربیانی که از 2-5-3 استفاده می کنند، تمایل دارند این کار را با مدافعان کناری تهاجمی و فعال انجام دهند. این نه تنها در بازی در زمین، بلکه در هنگام دفاع نیز صدق می‌کند، جایی که در صورت تقویت حریف از بیرون، مدافعان کناری باید اولین فشار را وارد کنند. یک مدافع کناری نیز باید برای بازیابی موقعیت خود در زمانی که توپ در سمت مخالف قرار دارد فعال باشد.

2-5-3 خواسته های زیادی را برای مدافعان کناری ایجاد می کند که معمولاً طولانی ترین فاصله را در هر بازی طی می کنند (زیر). آنها باید سریع، با توانایی پیشرفت در خط و ارسال سانتر باشند. آنها همچنین به مهارت های دفاعی خوب یک در مقابل یک و توانایی دفاع از منطقه خود نیاز دارند. بازیکنان به این ویژگی های خاص نیاز دارند تا کل جناح را به طور موثر اشغال کنند.

تعداد نفرات در داخل

استفاده از سه هافبک میانی به همراه مدافعان کناری و دو مهاجم می تواند اعداد بین خطوط را فراهم کند. این گزینه های زیادی را برای پاس در 2-5-3 ایجاد می کند.

اگر این بازیکنان درونی حرکت کنند، مدافعان حریف باید تصمیم بگیرند که آیا آن ها را ردیابی کنند یا در منطقه خود بمانند. هر شک و تردیدی می تواند بازیکنان را آزاد بگذارد یا فضاهایی ایجاد کند که در هنگام حمله می توان از آنها سوء استفاده کرد.

در حالت بدون توپ و مالکیت، داشتن تعداد بیشتر در داخل به هافبک ها و مدافعان این امکان را می دهد که بدون نیاز به پوشاندن متراژ زیاد زمین، از مناطق اصلی مرکزی دفاع کنند.

تطبیق پذیری تهاجمی

یکی از مزایای اصلی آرایش 2-5-3، تطبیق پذیری هجومی و فرصت هایی برای توسعه بازی پیوندی است. این معمولاً از طریق اضافه بار و نفرات پر تعداد در یک سوم اول و پشتیبانی در خط هافبک و خط حمله انجام می شود. تیم ها همچنین می توانند توپ را به سرعت به جناحین با مدافعان کناری بالاتر منتقل کنند.

همچنین امکان بازی مستقیم وجود دارد، با دو مهاجم آماده رقابت بر سر توپ یا فضاهای حمله. مهاجمان باید توسط مدافعان کناری و هافبک ها حمایت شوند.

سازمان دفاعی

2-5-3 استحکام دفاعی را در صورت برآورده شدن چندین الزام به خوبی ارائه می دهد. در حالی که سه مدافع میانی می توانند در برابر ضد حملات محافظت کنند، موقعیت یک یا دو هافبک می تواند این محافظت را بیشتر تقویت کند. داشتن دو خط آماده برای انتقال دفاعی در مرکز، آسیب پذیری در برابر ضد حملات را به حداقل می رساند.

درگیر شدن مدافعان کناری در انتقالات دفاعی نیز بسیار مهم است. آنها باید به سرعت ذهنیت خود را تغییر دهند و مدافع کناری نزدیک به توپ آماده پرس یا پوشش باشد. مدافع کناری دیگر نیز باید عقب بیاید.

هدایت پرس به سمت جناحین در جایی که امکان دارد مهم است، با سرمایه گذاری بر حریف که فضای کمی در داخل دارند. با دو مهاجم و سه هافبک می توان یک قیف ایجاد کرد که هدف آن مجبور کردن حریف به سمت بیرون است. در اینجا، مدافعان کناری باید آماده باشند تا پرس را آغاز کنند و مالکیت توپ را به سرقت ببرند.