استرس در داوران فوتبال
استرس در داوران فوتبال به دلیل محیط پرفشاری که در آن کار می کنند، موضوع مهمی است. عوامل متعددی در ایجاد این استرس نقش دارند:
تصمیم گیری:
داوران باید سریع تصمیم بگیرند که می تواند تاثیر قابل توجهی بر بازی داشته باشد. ترس از برقراری تصمیم نادرست می تواند یک عامل استرس زا باشد.
فشار تماشاگران:
داوران اغلب با موشکافی و خصومت شدید طرفداران مواجه می شوند. این می تواند یک محیط استرس زا ایجاد کند، به ویژه در مسابقات با حساسیت بالا.
واکنش های بازیکنان و مربیان:
اختلاف با بازیکنان و مربیان می تواند منبع استرس باشد. رفتار تهاجمی و مخالفت می تواند فشار بیشتری بر داوران وارد کند.
انتقاد رسانه ای:
تصمیمات داوران اغلب در رسانه ها مورد تجزیه و تحلیل و انتقاد قرار می گیرد که می تواند منجر به افزایش استرس و فشار برای عملکرد شود.
نیازهای جسمی و ذهنی:
این نقش مستلزم سطوح بالایی از آمادگی جسمانی و هوشیاری ذهنی است. نیازهای فیزیکی برای همگام شدن با بازی و نیازهای ذهنی در کل مسابقه می تواند طاقت فرسا باشد.
انتظارات حرفه ای:
حفظ ثبات و حفظ یکپارچگی بازی از جمله فشارهای ثابتی است که روی داور می باشد. انتظارات از فدراسیون فوتبال و نهادهای حاکم بر این استرس می افزاید.
استراتژی های مقابله ای
آموزش و آمادگی:
آمادگی و آموزش کامل می تواند به داوران کمک کند تا نسبت به توانایی های خود اعتماد بیشتری داشته باشند.
آماده سازی ذهنی:
تکنیک هایی مانند تمرکز حواس، تجسم و آموزش مدیریت استرس می تواند مفید باشد.
آمادگی جسمانی:
ورزش منظم و حفظ سطح آمادگی جسمانی بالا می تواند به کاهش استرس بدنی کمک کند.
سیستم های پشتیبانی:
دسترسی به پشتیبانی خانواده، دوستان و شبکه های حرفه ای می تواند حمایت عاطفی را فراهم کند.
توسعه حرفه ای:
یادگیری مستمر و توسعه حرفه ای می تواند به داوران کمک کند که به روز بمانند و احساس شایستگی کنند.
تشریح و بازتاب:
جلسات توجیهی منظم بعد از مسابقات می تواند به داوران کمک کند تا عملکرد خود را بازتاب دهند و از تجربیات خود بدون توجه به اشتباهات درس بگیرند.
درک و پرداختن به منابع استرس در داوران فوتبال برای رفاه داوران و حفظ کیفیت و یکپارچگی ورزش بسیار مهم است.
چندین مورد قابل توجه وجود دارد که در آن داوران فوتبال استرس قابل توجهی را تجربه کرده اند که منجر به تأثیرات مشهود بر عملکرد یا حتی زندگی شخصی آنها شده است. در اینجا چند نمونه را ذکر میکنیم:
- آندرس فریسک (سوئد)
حادثه: فریسک در سال 2005 در یک بازی جنجالی بین چلسی و بارسلونا در لیگ قهرمانان شرکت داشت. پس از بازی، ژوزه مورینیو، مربی وقت چلسی، فریسک را به داوری مغرضانه متهم کرد.
نتیجه: فریسک از طرف هواداران تهدید به مرگ شد که باعث شد او پیش از موعد از داوری کناره گیری کند. این حادثه استرس شدید و ریسک شخصی داوران را به دلیل تصمیمات بحث برانگیز و واکنش عمومی نشان می دهد.
- هوارد وب (انگلیس)
حادثه: وب فینال جام جهانی فوتبال 2010 بین اسپانیا و هلند را قضاوت کرد، مسابقه ای که به خاطر بازی خشن و خطاهای متعددش معروف است. وب در جریان بازی 14 کارت زرد و یک کارت قرمزداد.
نتیجه: علی رغم تلاش هایش برای کنترل بازی، وب با انتقادات دو طرف و رسانه ها مواجه شد. او بعداً این مسابقه را سخت‌ترین بازی دوران حرفه‌ای خود توصیف کرد.
- گراهام پل (انگلیس)
حادثه: پل در جام جهانی فوتبال 2006 اشتباه قابل توجهی داشت و برای یک بازیکن (یوسیپ شیمونیچ از کرواسی) سه کارت زرد صادر کرد و سرانجام او را اخراج کرد.
نتیجه: این اشتباه انتقادات سنگین و شرمساری عمومی را برای او به دنبال داشت. او پس از مدت کوتاهی از داوری بین المللی کناره گیری کرد و این حادثه را عامل مهمی در تصمیم خود عنوان کرد.
- مایک دین (انگلیس)
حادثه: دین در طول دوران حرفه‌ای خود با جنجال‌های متعددی روبرو بوده است، با دوره‌ای استرس‌زا در اوایل سال ۲۰۲۱ که به دنبال تصمیم‌های بحث برانگیز در مسابقات لیگ برتر تهدید به مرگ شد.
نتیجه: تهدیدها عمیقاً او و خانواده اش را تحت تأثیر قرار داد و باعث شد که او درخواست خروج از داوری کند. این مورد بر آسیب های شخصی که استرس حرفه ای می تواند بر داوران وارد کند تأکید می کند.
- مارک کلاتنبرگ (انگلیس)
حادثه: کلاتنبرگ پس از قضاوت فینال لیگ قهرمانان اروپا در سال 2016 و فینال یورو 2016 با استرس قابل توجهی مواجه شد. داوری دو تا از بزرگترین بازی ها در مدت کوتاهی فشار زیادی بر او وارد کرد.
نتیجه: علیرغم مدیریت موفق هر دو مسابقه، کلاتنبرگ در مورد فشار روحی و فشار برای اجرای در بالاترین سطح صحبت کرده است که نشان دهنده محیط پر استرسی است که داوران برتر در آن کار می کنند.
این مثال‌ها نشان می‌دهند که چگونه نقش یک داور فوتبال مملو از استرس است که ناشی از نیاز به تصمیم‌گیری سریع و دقیق تحت نظارت شدید و احتمال عواقب شدید عمومی و شخصی است.
نویسنده: نوید کلانتری